دوستت دارم. اما گناهکارم

چه کنم؟ مگر گناهکار ها دل ندارند؟

رو سیاهم، می دانم.

اما مگر رو سیاه ها آرزو ندارند؟

هر بار به خودم قول می دهم که گله نکنم.

که شکایت نکنم.

قول می دهم که دیگر کاری به این دکمه ها و این چینش حروف نداشته باشم.

هر بار به خودم قول می دهم که آرام باشم و اشک نریزم.

هر بار به خودم قول می دهم که صبور باشم. منتظر باشم تا همراه با زائرانت، از صدقه سری گل های سر سبد کاروان هایت،  مرا هم از گوشه ی چشم نگاهی کنی و زیر لب بگویی: تو هم بیا

مگر چه می شود آقا؟

مگر چه می شود بین این همه آدم که می آیند و بین الحرمت را نفس می کشند من هم بیایم و به جای هوا خاک زمینت را نفس بکشم؟ نه...نه اصلا نفس هم نمی کشم. قول می دهم. فقط نگاه می کنم. نه نگاه هم نمی کنم. فقط جان می دهم در بین الحرمینت. قول می دهم آقا. به خدای احد و واحد قول می ذهم.

چه قدر خواب حرمت را ببینم؟

چه قدر کوله پشتی آماده شده ام را ببینم و اشک بریزم؟

می دانم که می دانی این زخم دوباره تازه شده از کجا آب می خورد؟ می دانم که می دانی دیشب چه رویایی دیده ام که داغ دلم تازه شده.

اگر انسان قانع و قدر شناسی بودم به همین خواب هایت راضی می شدم. اما نیستم. من آدم قانعی نیستم.  قدر شناس هستم. اما نخواه که راضی باشم. 100 بار هم که در خواب بین الحرمت را بالا و پایین کنم و در حرمت جان دهم باز هم قانع نمی شوم. تو را به جدت نخواه که راضی شوم.

اصلا می دانی چیست آقا؟ برای همیشه آمدن به کربلایت برایم یک توهم باقی می ماند. حتی اگر واقعا بیایم. آقا فقط خودت معنی این حرفم را می فهمی. من هیچ وقت باور نمی کنم که به کربلایت پا بگذارم مگر زمانی که زیر بیرقت جان دهم.آن قدر آمدن به کربلایت برایم آرزوست که گمان می کنم اگر روزی هم واقعا به کربلایت دعوت شوم باز هم فکر می کنم که مثل یک رویا باقی خواهد ماند. باز هم فکر می کنم که خواب بوده. مثل خواب دیشب. پر از اشک. پر از تمنا. پر از سر به راه شدن

روسیاهم آقا می دانم. اما آرزو به دا دارم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: